Πάντα θα έχουμε το Παρίσι...

Αυτό είπε ο Humphrey Bogart στην Ingrid Bergman στην γνωστή ταινία “ Casablanca” αναφερόμενος στον μεγάλο έρωτα που έζησαν σε αυτή τη μαγευτική πόλη. Το Παρίσι λοιπόν (ή αλλιώς η Πόλη του Φωτός) δεν συγκαταλέγεται τυχαία στους πιο δημοφιλείς τουριστικούς προορισμούς. Η βαρκάδα στον ποταμό Σηκουάνα με τα bateaux mouches και ειδικά τις νυχτερινές ώρες είναι απλά μαγεία… 

Ο πύργος του Άιφελ, το σήμα κατατεθέν αυτής τη πόλης, εντυπωσιάζει με το μέγεθός του (περισσότερο τη νύχτα που είναι και φωταγωγημένος) και όσοι έχουν την υπομονή να ανέβουν (γιατί οι ουρές στα ταμεία είναι ατελείωτες) αμείβονται με μια θέα άνευ προηγουμένου. 

Tour Eiffel

Και εκεί που χαζεύεις στα σοκάκια της πόλης ακούς καμπάνες. Και ναι.. για μας χτυπάει η καμπάνα. Είναι ο ταπεινός Κουασιμόδος που μας καλεί να θαυμάσουμε το υπέροχο βιτρό της Παναγίας των Παρισίων, εκεί όπου ομορφιά και ασχήμια συνυπάρχουν σε μια εύθραυστη ισορροπία. 

Αφού ξεναγηθήκαμε στην Notre Dame δεν μπορούμε να μην ανηφορίσουμε προς τον λόφο του Butte και να επισκεφτούμε την λευκή εκκλησία Σακρέ Κέρ (Sacre Coeur) που στέκει σαν άγγελος τιμωρός, αγναντεύοντας την αμαρτωλή συνοικία της Μονμάρτρης.

εκκλησία Σακρέ Κέρ

Αφήνοντας πίσω μας την Σακρέ Κέρ και βολτάροντας στα λιθόστρωτα στενά της Μονμάρτρης (θυμίζει λίγο την δική μας Πλάκα) καταλήγουμε στην πλατεία των ζωγράφων, όπου επικρατεί μια πανδαισία χρωμάτων που χαράσσεται ανεξίτηλα στο ανθρώπινο μάτι. Διάφοροι ζωγράφοι σχεδιάζουν πορτρέτα των τουριστών ή μπορείς εναλλακτικά να αγοράσεις έτοιμους πίνακες διαφόρων τοποθεσιών. Και τώρα ώρα να επιστρέψουμε στα ξενοδοχεία μας, να φορτίσουμε μπαταρίες γιατί έχουμε πολλά να δούμε ακόμα. 

Ξεκούραστοι πλέον ξεκινάμε την βόλτα μας από την πιο διάσημη ίσως λεωφόρο του κόσμου, την λεωφόρο των Ηλυσίων Πεδίων (Avenue des Champs-Élysées). Φιλική συμβουλή, αν θέλετε να καθίσετε για έναν καφέ σε κάποιο μαγαζί στα Champs-Élysées ή ξανασκεφτείτε το ή ετοιμαστείτε να πληρώσετε αδρά. 

Φτάνοντας λοιπόν στο τέλος της λεωφόρου, "πέφτουμε" πάνω στην Αψίδα του Θριάμβου που χτίστηκε με εντολή του Ναπολέοντα Βοναπάρτη και φέρει εγχάρακτα τα ονόματα των νικών των Γαλλικών Στρατευμάτων καθώς και τα ονόματα 558 στρατηγών. Στην αψίδα βρίσκεται επίσης και το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, στο βωμό του οποίου καίει μια φλόγα που άναψε για πρώτη φορά το 1921 εις μνήμην των πεσόντων του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου.

Επόμενος σταθμός μας το ξακουστό μουσείου του Λούβρου όπου, αφού θαυμάσουμε την γυάλινη πυραμίδα, θα έρθουμε αντιμέτωποι με την πιο αινιγματική γυναίκα όλων των εποχών…. τη Lisa Gherardini, γνωστή και ως Mona Lisa. Ένας πίνακας που θα πρέπει οπωσδήποτε να δούμε (εκτός της Gioconda) και που ίσως εμείς οι Έλληνες τον εκτιμήσουμε περισσότερο, είναι ο περίφημος πίνακας του Ντελακρουά "Η σφαγή της Χίου" (πραγματικά κοιτώντας τον πίνακα νομίζεις ότι η γυναίκα όντως κλαίει). Αφήνοντας την αίθουσα των πινάκων περνάμε στο τμήμα αρχαιοτήτων και αντικρίζουμε το πασίγνωστο άγαλμα της Αφροδίτης της Μήλου καθώς και πολλά άλλα αξιοθαύμαστα γλυπτά. Σε περίοπτη θέση, μόνη της να στέκει στο βάθρο της αιωνιότητας, βρίσκεται η Νίκη της Σαμοθράκης. Τα λόγια περιττά για το γλυπτό αυτό, που φημολογείται ότι ενέπνευσε τον ιδιοκτήτη της γνωστής εταιρείας αθλητικών ειδών Nike να δώσει το όνομά του γλυπτού, στην εταιρεία του (Nike = Νίκη) και η τσάκιση του φτερού του αγάλματος είναι και το λογότυπο της εταιρείας αυτής. Αλήθεια ή ψέμα πάντως, οι ομοιότητες είναι έντονες. Τυχαίο…;;;;  Δεν νομίζω… 

Νίκη της Σαμοθράκης

Αρκετά είδαμε και για σήμερα, καιρός για λίγη ξεκούραση γιατί το βράδυ έχουμε έξοδο!! Δεν έχουμε δει τίποτα από την νυχτερινή ζωή της Πόλης του Φωτός, αν δεν επισκεφτούμε το Moulin Rouge ή εναλλακτικά το Paradis Latin (σε αυτό πήγα εγώ) εκεί όπου η μουσική και ο χορός συναντούν το γυμνό, σ’ένα θέαμα που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί χυδαίο, γιατί οι Γάλλοι ξέρουν το μυστικό για να το πετύχουν. Και τώρα ώρα για ύπνο, αύριο θα πάμε στο παλάτι των Βερσαλλιών και πρέπει να είμαστε ξεκούραστοι γιατί θα είναι μεγάλη μέρα. 

Λίγα χιλιόμετρα έξω από το Παρίσι βρίσκεται το ονειρικό παλάτι που έχτισε (ή καλύτερα θα λέγαμε, επέκτεινε) ο Λουδοβίκος 14^ος. Τι να πω γι’αυτό το παλάτι..;; Από πού να ξεκινήσω..;; Από την πανέμορφη αίθουσα των κατόπτρων..;; Από τις τοιχογραφίες που σχεδόν θυμίζουν την Καπέλα Σιξτίνα..;; Από τους θαυμαστούς κήπους που λέγεται ότι είναι τόσο όμορφοι όσο και οι κρεμαστοί κήποι της Βαβυλώνας..;; Ειλικρινά οι Βερσαλλίες είναι από εκείνα τα πράγματα που δεν περιγράφονται με λόγια. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σας παραπέμψω στο εξής site Βικιπαίδεια - Βερσαλλίες για να πάρετε μια ιδέα.

Αρκετά όμως με όλη αυτήν την κουλτούρα, ήρθε ο καιρός να γίνουμε πάλι παιδιά και ποιο είναι το καλύτερο μέρος για να το επιτύχουμε αυτό..;; Σωστά μαντέψατε… η  Disneyland. Πατώντας το πόδι σου σε αυτό το μέρος νιώθεις σαν να έχεις μπει μέσα στον κόσμο του παραμυθιού, σαν να είσαι κι εσύ ήρωας κινουμένων σχεδίων. Θα συναντήσεις όλα αυτά τα φιλαράκια που σου κρατούσαν συντροφιά σαν ήσουν παιδί, τον Mickey, τον Donald, τον Goofy και πολλούς πολλούς άλλους. Όσοι έχετε γερά στομάχια ετοιμαστείτε να ζήσετε την απόλυτη περιπέτεια παρέα με τον Indiana Jones σ’ένα τρενάκι που θυμίζει λίγο το τρενάκι του τρόμου… Μην ξεχάσετε να επισκεφτείτε τον professor Szalinski (από την ταινία "Αγάπη μου Συρρίκνωσα τα Παιδιά") και ετοιμαστείτε να… συρρικνωθείτε. Επίσης όσοι θέλουν να ζήσουν την εμπειρία του διαστήματος το μόνο που πρέπει να κάνουν είναι να επισκεφτούν το "Star Tours" και να γευτούν τη μαγεία της εικονικής πραγματικότητας, όμως προσέξτε… γιατί το ρομπότ που οδηγεί το διαστημόπλοιο χαλάει και τότε….

Αυτά και άλλα πολλά θα βρείτε στην Disneyland (λεφτά για ξόδεμα να έχετε). Και μην φύγετε πριν δείτε την παρέλαση ok..;;;
Και τέλος, αν κι εγώ δεν είχα την τύχη να πάω, μην ξεχάσετε να περάσετε και μια βόλτα από το Γαλατικό χωριό. Τα χαιρετίσματά μου στον Οβελίξ!!!


                                                                                                           by I.